Yirmi iki Yıl Sonra Hala Anlaşılıyor Olmak

Yirmi iki sene önce harizan ayı ortaları, iki küçük kız çoçuğu karnelerini almışlar, annelerinin ellerinden tutmuş güle oynaya evlerine gidiyorlar.Orta Akdeniz'de küçük bir memur şehri ve her küçük şehirde bulanan meşhur meydanına gelinmiş.Evler ters yönlerde, ayrılma vakti;

D.'nin annnesi: Hadi bakalım ayrılık vakti. Öp arkadaşını bir daha göremiyeceksin.
D: Neden?
D.'nin annesi:Çünkü onlar başka şehre taşınıyorlar.

D.ağlamaya başlıyor.Yaşlar yanakların süzülüp, sevimli yüzünü ıslatmışbile.Hıçkırmakdan konuşamıyor..
Sadece, "Neden?Gitmesinler" diyor sürekli.


N. annesinin arkasına saklanmış,korkmuş,ürkmüş ve üzülmüş."Acaba biz nereye gidiyoruz,kötü bir yer mi orası?Neden D. bu kadar ağlıyor, bende ağlamalımıyım"

Yirmi iki yıldır zaman zaman D.'nin ağlayışını hatırlamış, hep nerede acaba diye merak etmişimdir. İlkokulda en sevdiğiniz arkadaşınız kimdi sorusuna, yirmiiki yıl önceki ağlayan D.'yi söylerim. O beni anlamışdı çünkü, ben kaygılıydım ve ağlıyamıyordum. O benim kaygımı yüksek duygusal zekasıyla fark edip, ağlamışdı benim için.

Yirmi iki yıl sonra kasım ayı,bugün...Güzel bir hava, deniz manzarası ve karşılıklı içilen çaylar, sohbet, dertleşmeler, gülüşmeler.Dedim hiç yanılmamışım yine benim D'm beni anlıyor.

Çocuk kalbimizle o zaman nasıl da hissedip, birbirimizin en iyi arkadaşı olmuşuz.Nasıl da yirmiiki yıl sonra karşılaşıp,hiç ayrılmamış gibi yakınlaşıp,dertleşip birbirimizi anlayabiliyoruz.

İşte dedi D. çünkü hiçbir art niyet, hesap ve çıkar yoktu o sevgide ve en doğru karar verildi.

İyi ki de, o karar verilmiş o çoçuk kalplerinde
İyi ki de, D. benim en iyi ilkokul arkadaşım olmuş
İyi ki de,yirmiki yıl sonra bile beni anlayan birini bulmuşum,çoçuk kalbimle..

resim alıntı